اختلالات خواب در کودکان مبتلا به اختلالات عصبی-تکاملی (NDD)
اهداف این مطالعه، ارزیابی الگوهای خواب و بهداشت خواب در کودکان مبتلا به ADHD (اختلال کم توجهی – بیش فعالی) و ASD (اختلال طیف اوتیسم) در مقایسه با کودکان در حال رشد طبیعی همسن، با استفاده از پرسشنامه‌های گزارش شده توسط والدین و اکتی گرافی (فعالیت‌سنجی)، ارزیابی همخوانی بین این معیارها، و تعیین قابلیت کاربرد بالینی اکتی گرافی در این جمعیت بود.
60 کودک مبتلا به NDD و 30 نفر کودک اوتیسم و 30 نفر کودک بیش فعال و کم توجه و 40 کودک سالم جهت کنترل و در حال رشد طبیعی، همسان‌شده بر اساس سن، تحت هفت شب ثبت اکتیگرافی قرار گرفتند. والدین پرسشنامه مقیاس اختلال خواب کودکان (SDSC) و فهرست خانوادگی عادات خواب (FISH) را تکمیل کردند.
نتایج
اکتیگرافی در گروه NDD (٪۸۸) تحمل خوبی داشت که با یافته‌های قبلی مطابقت دارد. در مقایسه با گروه کنترل یعنی کودکان با رشد طبیعی ، کودکان مبتلا به NDD نمرات SDSC به طور قابل توجهی بالاتر (0.001 > p) و پارامترهای خواب اکتیگرافی ضعیف‌تری را نشان دادند که شامل کارایی خواب پایین‌تر (۸۷.۳ درصد)و زمان بیداری پس از شروع خواب طولانی‌تر (۷۸.۸ در مقابل ۵۲.۷ دقیقه، 0.001 > p) بود. همخوانی بین اکتیگرافی و SDSC محدود بود (≈٪۵۳ در NDD؛ ٪۱۵ در TD). اگرچه هیچ تفاوت گروهی معناداری در بهداشت خواب یافت نشد، اما نمرات FISH تنها در گروه کنترل با پارامترهای منتخب اکتیگرافی همبستگی داشت.
نتیجه‌گیری
اختلالات خواب در کودکان با اختلال عصبی تکاملی بسیار شایع است و اکتیگرافی ابزاری قابل اعتماد و با قابلیت تحمل خوب برای ارزیابی بالینی است. با توجه به توافق محدود بین اکتیگرافی و پرسشنامه‌ها، ممکن است استفاده از رویکردهای چند-روشی ضروری باشد. باید ادغام اکتیگرافی در تمرین معمول بالینی برای بهبود ارزیابی خواب در جمعیت‌های کودکان مبتلا به اختلال تکاملی در نظر گرفته شود.
بدون دیدگاه